O zaufaniu

Wru! :3

 Temat na tę notkę wziął się stąd, iż piszę z wieloma osobami, i 'słyszę', że ktoś kogoś poznał, ktoś komuś zaufał, wrażenie 'jakbym znał(a) go/ją od dawna', 'od razu mu ufam' itp..

W sumie mam tu na myśli głównie poznawanie się osób przeciwnych płci, bo wtedy zwykle te poznawanie kogoś jest ciekawsze.. i w sumie, chciałbym tą notką ostrzec parę osób by nie oddawały swojego zaufania gdy druga osoba na nie nie zasłużyła ;3 (hmmm te ";3" jest takie trochę szare na tle tego tekstu.. co myślicie abym dodawał graficzne emotki?) 

Jest np sytuacja, gdzie jakaś dziewczyna podoba się jakiemuś chłopakowi (lub na odwrót). Nie znają się, bo nie rozmawiają dużo. Lecz, gdy zacznie się rozmowa, osoba zainteresowana wyglądem tej drugiej będzie w stanie szybciej jej zaufać. Jak się zauroczy (a niekoniecznie o tym może wiedzieć) to często ma wrażenie, że strasznie dużo wie o tej drugiej osobie (już po pierwszej rozmowie..), że pasują do siebie i, że warto jej/mu ufać. Racjonalnie patrząc: czy po 1 rozmowie można kogoś poznać? - nie! Czy po tygodniu możemy powiedzieć, że kogoś znamy? - nie do końca. Ile razy zdarza się tak, że rozmawiamy, spotykamy się itd z kimś długi czas, a potem ta osoba okazuje się zupełnie inna? Ile razy stwierdzamy, że za szybko komuś zaufaliśmy? Wiele.  Uważam, że trzeba mieć lekki dystans prawie zawsze. Szczególnie do nowo poznawanych osób. Nie mówię, by być nie ufną osobą i by nikomu nie ufać. Mówię, byśmy dali pierwsze zasłużyć komuś na swoje zaufanie nim je ten ktoś dostanie.